(19) وکسانی که به آیات (ونشانه های) ما کفر ورزیدند, آنان اهل شقاوتند (که نامۀ اعمالشان به دست چیشان داده می شود وبه جهنم می روند).

(20) بر آنها (ازهر سو) آتشی سر پوشیده است (که راه فرار ندارند).

(1) سوگند به خورشید و روشنی آن (به هنگام جاشت).

(2) و سوگند به ماه هنگامی که بعد از آن در آید.

(3) و سوگند به روز هنگامی که آن را روشن (وجلوه گر) کند.

(4) و سوگند به شب هنگامی که را بپوشاند.

(5) و سوگند به آسمان وبه آنکه آن را بنا کرد.

(6) و سوگند به زمین و به آنکه آن را گسترانید.

(7) و سوگند به جان (انسان) وآنکه آن را (آفریدو) نیکو گردانید.

(8) سپس بدیها و پرهیزگاریهایش را (به او) الهام کرد.

(9) محققاً هرکس نفس خود را تزکیه (وپاک) کرد, رستگار شد.

(10) ویقیناً هرکس که آن را (باگناه) آلوده ساخت, نومید (وزیانکار) شد.

(11) (قوم) شهود از روی سرکشی. (وطنیانشان, پیامبرشان را) تکذیب کردند.

(12) آنگاه که شقی ترینشان (برای اقدام به جنایت) برخاست.

(13) پس پیامبر خدا (صالح) به آنها گفت: «ماده شتر خدا را با آبشخورش واگدارید».

(14) (ولی آنها) او را تکذیب کردند, آنگاه ماده شتر را پی کردند, پس پروردگارشان به بسبب گناهانشان بر سرشان عذاب آورد, وبا خاک یگسان کرد.

(15) و (خداوند) از سرانجام آن بیم ندارد.

(1) سوگند به شب هنگامی که (همه چیز را) بپوشاند.

(2) و سوگند به روز هنگامی که آشکار شود.

(3) و سوگند به آنکه نر وماده را آفرید.

(4) که یقیناً سعی (وتلاش) شما مختلف است.

(5) پس اما کسی که (در راه خدا) بخشید وپرهیزگاری کرد.

(6) و (سخنان) نیک را تصدیق کرد.

(7) پس ما اورا برای (راه) آسان توفیق می دهیم.

(8) و اما کسی که بخل ورزید و بی نیازی طلبید.

(9) و (نیز سخنان) نیک را تکذیب کرد.